9.

اگر به کسی که دوستش دارید محبت کردید و او از شما فاصله گرفت و شما را رنجاند ناراحت نشوید!

این خصلتِ آدمِ بی ارزش است!

که اگر مکرراً از کسی خوبی ببیند، خشم و غضب تحویل میدهد و او را از خودش طرد میکند

برای این دسته از افراد، آرزوی حضور آدم های بد در زندگی شان را دارم!

که مدام مورد بی مهری قرار بگیرند

اینگونه شاید قدر آدم های خوب و مهربان که طردشان کردند را بدانند

آدم هایی که هیچ وقت خودشان را دریغ نکردند

آدم هایی که هیچ وقت بد بودن را بلد نبودند اما جز بدی چیزی ندیدند...

#علی_سلطانی

 

پ.ن: منم تجربه حضور همچنین آدمی رو داشتم ولی براش این آرزو رو ندارم :)

8.

ارزش هر آدم به حرفاییه که نمیزنه.

 

 

7.

امروز که اون پسره توی گروه اندروید و جاوا گفت بیا پی وی و جوابمو داد و آخرش گفت الآن سرکارم و شب برات سرچ میکنم، خیلی دلم گرفت.

یاد گذشته افتادم. اون زمان پیامای من، همه ذوق و احساسم، همه عکسایی که میگشتم و گلچین میکردم برات، همه مطالبی که خاص بودن و حرفای دلم بودن رو برات میفرستادم ولی میگفتی سرکاری و وقت نداری ببینی...!

منی بودم که با همه احساستم میخوردم توی در و دیوار ... و باز هم ادامه میدادم!

میبینی؟ حماقت ِ اظهر من الشمس منو؟!

 

 

 

6.

روزی اگر غم نان نداشته باشم، میرم دانشگاه و ادبیات میخونم.

 

درد و دل یک برنامه نویسِ عاشق ادبیات!

 

 

 

5.

باگ آدمیزاد فراموش نکردنشه.

4.

تبریک به تو

تبریک به من

تبریک به همه

تبریک به جامعه برنامه نویسان اندروید :))

بالاخره اولین پروژه رسمی خودم رو نوشتم! یک ماشین حساب سینگل تسک :))

یعنی فقط میتونه جمع یا ضرب یا تقسیم یا تفریق کنه

تازه فهمیدم یادم رفته براش دکمه ممیز بذارم!

ولی بازم خیلی ذوق کردم. گفتم بیام این لحظه تاریخی رو اینجا ثبت کنم :))

خدا کنه بتونم با سرعت بیشتری پیش برم

اینم عکسش:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

کاش خسته نشم و با قدرت بیشتری ادامه بدم :(

 

3.

اسم وبلاگ رو از این شعر مولوی الهام گرفتم:

 

خنک آن قمـــــــــار بازی که بباخت هر چه بودش

بنماد هیچش، الا هوس قمـــــــــار دیگر

 

اصن این شعر خودِ خودِ خودِ خودِ منه! هر چی بیشتر میخونمش، بیشتر باهاش هم ذات پنداری میکنم.

2.

میدونی، استراتژی من اینه که برای بهتر شدن تلاش کنیم.

قطعا آسون نیست ولی خب هیچی آسون به دست نمیاد. اینکه اگر منِ نوعی (در واقع منِ واقعی!) نتونستم بعد از هفت سال درس خوندن توی رشته خودم شغل مورد علاقمو پیدا کنم جا نزنم. تفکر رشد داشته باشم و برم دنبال کاری که همیشه دوست داشتم. برم دنبال یاد گرفتنش. من مطمئنم که با لطف و عنایت خدا یه برنامه نویس حرفه ای و خفن میشم.

ولی بعضی وقتا اعداد و ارقام سن و حساب مدتی که گذشته آزارم میده. کاش میشد اون چیزایی که از فکر و ذهنمون میگذره رو سلکت کنیم.

 

علی ایّ حال، خدا بزرگه :)

1.

سلام دنیا

اولین پست من، به سبک برنامه نویسان!

 

خوش اومدم :)